Ben müziği çok seviyorum. Hangi psikolojide olursam olayım müzikle rahatlıyorum. Beni yakından takip edenler bilir kpop'ı bir başka seviyorum. Bütün grupları elimden geldiğince takip etmeye çalışırım. Onlardan biri deKdrama izleyen herkesin yollarının kesiştiği grup SHINee.. Bir çok dizide şarkıları mevcut. Hemen hemen herkesin ilki olan Boys Over Flowers dizi izlemiş olanların mutlaka yolları SHINee grubuna çıkmıştır.
Efsanevi "Stand By Me" şarkısı onların.
Onlardan biri de Kim Jonghyun. SHINee grubunun güzel sesi..
27 yaşında hayatına son verdi. Ne yazık ki..
Jonghyun gitmeden önce her şeyi planlamış. Evet, çok acı. Gideceğinin iz ve işaretlerini belli ede ede hem de. Solo geri dönüşü için hazırlanıyordu. Kayıtlar bitti. Klip çekildi. Minho'nun dizisinin finali yayınlandı o gün . Teamin'in promosyonları o bir gün önce bitti. Üyelerinin her birinin doğum günü kutladı. Organlarını bağışladı. Veda mektubunu yazdı. Dear Cloud'ın Nine'ı Jonghyun'un bizlere bıraktığı mektubu paylaştı. Bunu ondan yapmasını Jonghyun istemiş, Nine gönderiyi paylaşmadan da Jonghyun'un ailesinden izin aldı.
Bu mektubu okurken kelimeler kifayetsiz kalıyor. Bu duruma geliyor. Acı çekiyor. Bu mektubu yazdığında ne kadar zorlandığını düşününce daha çok üzüldüm.
Jonghyun 9 ve 10 Aralık'taki INSPIRED solo konserlerinde 2018 Ocak ayında geri dönüş yapacağını duyuracaktı.Sahnede okudukları yazı ekranlarında "Gelecek yıl Ocak ayında geri dönüş yapacağım" yazıyordu. Ama okumadı. Tutamayacağı sözler vermedi, sadece yeni şarkılarını dinletti. Geri dönüş için tüm hazırlıklarını tamamladı, MV'yi çekti, fotoğraf çekimlerini yaptı. Tüm işlerini bitirdi. Şarkısı hakkında şu şekilde dedi;
"Bu şarkıyı çokça değer verdiğiniz ve korumak istediğiniz bir kişiyi kaybettiğinizde acı çekmemeniz ve üzülmemeniz için yazdım."
Jonghyun, SHINee konserleri olsun kendi solo konserleri olsun ağlayan bir adam. Son solo konserinde hiç ağlamadı ama hep gözleri dolu dolu bakıyordu. Sadece gözlerindeki o duyguyu şimdi anlıyorum. Aslında son kez bakıyordu. Son kez hayranlarını izliyordu. Doya doya..
Çocuk yaşta kimi hayalleri kimi para için bu sektöre çocuk yaşta giriyor. Daha o yaşta çocuk okulda olması gerekirirken sistem köle gibi çalıştırıyor. Bir çoğunun hikayesini takip ettiğimden biliyorum. İdol/oyuncu olmak adına okulu bırakıyorlar. Belli bir zaman sonra okullarına dışarıdan ya devam ediyor ya da etmiyor. O döneme kadar koca bir boşluğun içindeler. Sujunun lideri Leeteuk’un yakın zamanda bir şov programında endişesini dile getirmişti. Askere gidip geldikten sonra şöhretinin azalacağından çok korktuğunu, depresyon girdiğine dair bilgiler vermişti. Unutulma korkusu yaşamış. Ne kadar acı bir durum o kadar şöhretin içindeki 30'lu yaşlardaki adamın samimi endişesiydi bu. Bir de adını sanını bilmediğimiz grupların üyelerinin yaşadıklarını siz düşünün. Sektörün için ne yazık ki tam bir bataklık gibi. Bu sebeple sevin ya da sevmeyin herkesin yaptığı işlere saygı duyun. En azından o köle sisteminin içinde olmaları bile onlara saygı duymamız hak ediyorlar. Olur da fırsatınız olursa The Unit programına bakın. Sektörde bir şekilde başarılı olmuş veya olamamış 126 idolün hikayesini izleyin. Gerçekten samimiyetle bakın. Tarafsız olun. O zaman göreceksiniz yaşadıkları zorlukları. Benim özellikle takip ettiğim evet bu dediğim grubum yok. Ben hepsini başka seviyorum.. Ben kpopu seviyorum. Müziği seviyorum. Bu yüzden hepsinin katıldığı her programı, geri dönüşlerini sabırsızlıkla bekliyorum. Jonghyun'da sadece endişesi olan idollerden biriydi. Shinee takip edenler bilir. O kadar güzel gülüyordu ki endişesini, sıkıntısını hissedemedik. Aslında göremedik, göremediler. Onun sadece istediği "İyi iş çıkardın" denmesiydi..
Jonghyun’u uğurlarken Japonya'da ay, o sırada gözle görülür biçimde Pearl Aqua tonu oldu. Ay'ın rengi 1990 yılında da en son bu renge bürünmüş. Jonghyun'un doğduğu yıl 1990. Doğumun ve vefatın her şey mi bu kadar tevafuk olur.
Ben bugün Onew'u değil. Kardeşini tabuta koymuş, kendini suçlayan, ağlamaktan bitap düştüğü için saçlarını sonuna kadar gözlerine indiren, kendinin bile gücü kalmamışken kardeşine destek olan Lee Jinki'yi gördüm.
Ben bugün Taemin'i değil, yine aynı şekilde ağlamaktan bitap düşmüş, olanlara hala inanamayarak her konuda kendisine destek olan abinin yattığı tabuta ruhsuz bir şekilde bakan Lee Taemin'i gördüm.
Ben bugün, her zaman neşeli ve umut dolu olan Minho'yu değil,her daim güçlü olduğu gibi bugün de güçlü olup herkese destek olan, dimdik ayakta duran, kardeşine belki son kez sarılamadığı için pişmanlık duyup çerçeve içindeki fotoğrafını okşayan gözleri şiş Choi Minho'yu gördüm.
Ben bugün gülüşü muazzam olan Key'i değil, 10 yıldan fazladır kardeş dediği adamı tabuta koyan, gözyaşlarını hala durduramamış, güçsüz düşmüş, cenaze arabasına koyulan tabuta son kez çaresizce bana Kim Kibum'u gördüm
Ben bugün uyandığımda eski Shawols değil, uyanır uyanmaz aklına Jonghyun düşen, onun artık gittiğinin farkına varan ama yine de kabullenemeyen, içi acı dolu, gelecekte tekrar gülecek ama o gülüşünün altında hep hüzün yatacak bir Shawols'lar gördüm.
Ben bugün Taeyeon’un ‘Henüz seni gönderemem’ diye ağlayışını, ablasının o halini ve arabanın alıp seni uzaklara giderken Donghae'nin arkasınızdan uzun uzun sadece baktığı o hallerini unutamam. Kelimeler tükendi, gözleri konuştu.
Üç gümdür ben sektör çok acımasız, dayanılması ne kadar zor olsa da çocukaların dostlukları gördüm.
Ama en berbat olan şey ne biliyor musunuz arkadaşlar?
Bugün, hiçbirimiz Jonghyun'u göremedik. İnsanları koşulsuz seven ve onlara destek olan, kimsenin peşinden gitmeyip kendi bildiği doğruları hiç çekinmeden dile getiren, bizi hep ama hep seven kişiyi göremedik.
Her biri hem dostlarının acılarını paylaşmaya hem Junghyun'a son görevlerini yerine getirdiler. Eunhyuk'un kardeşi için hıçkırarak ağlaması, Leeteuk'un güçlü durmaya çalışması, Suho'nun çaresizliği, Lee Jonghyun'un bir saniye bile oradan ayrılmaması, Teayeon'un "onu daha çok anlamalıydım" diye yaşadığı pişmanlığı, Sunny'nin acısıyla yanındakine sarılması, Yoona'nın gözyaşlarına engel olamaması, IU'nun yüzündeki çaresizlik, Henry'nin gülen gözlerindeki alışık olmadığım hüznü, Bangtan çocuklarımın ağlamaktan şişen gözleri belli olmasın diye saçlarıyla kapaması, Kyu'nun ayakta duramayacak kadar bitkin olmasına rağmen can yoldaşı Minho'yu sarılıp bırakamaması, Jung Mo'nun içli içli ağlayışı, Sehun ve Kai'nin çaresizliğinden ne yapacağını bilememesi, Highlihgt hüzünlü bakışları...
Kibum'ın abisine yazdıkları
Söyledi arkadaşlar, milyonlarca kez söyledi fakat kimse şarkılarının arasına sıkışmış haykırışlarını duymadı, duyamadık. 27 yaşında hayatının baharında söyledikleri, yaptıkları şarkıları en çokta gülümsemesi kaldı geriye..
Acısı çok olan insanların, gülüşleri güzel olurmuş.
Çok sıkı çalıştın Jonghyun-ah...
Sıkı çalıştınız çocuklar..
